مهدی باقری در گفت‌و‌گو با خبرنگار پایگاه خبری و تحلیلی «فلزات آنلاین» اظهار داشت: شرکت ذوب و نورد شمس تبریز، واحد کوچکی است که با استفاده از سرمایه شخصی در سال ۱۳۹۰ شروع به فعالیت کرده و در حال حاضر با ظرفیت اسمی ۶ هزارتن در سال، با استفاده از کوره القایی با ظرفیت تولید دو تن، روزانه بین ۲۰ تا ۲۵ تن محصولات فولادی تولید می‌کند. یعنی در مرحله اول از ضایعات آهن، شمش تولید کرده و بعد آنها را به محصول نهایی تبدیل می‌کنیم.
باقری در مورد محصولات تولیدی این واحد افزود: این شرکت ظرفیت محدود خود را بر تولید میلگرد A2 در سایزهای ۱۴، ۱۶ و ۱۸ و با استفاده از ضایعات آهن متمرکز کرده است و هم‌اکنون با ایجاد شغل برای حدود ۴۰ تا ۴۵ نفر از جوانان منطقه، به فعالیت خود ادامه می‌دهد.
وی در خصوص مواد اولیه مورد نیاز در شرکت ذوب و نورد شمس تبریز، بیان کرد: کوره مورد استفاده در این واحد از نوع القایی است و با توجه به این نکته که در کوره‌های با حجم کمتر از ۵ تن، بهتر است از آهن اسفنجی استفاده نشود، ما مواد اولیه مورد نیاز خود را اغلب از طریق فروشندگان ضایعات و به میزان محدودی نیز از طریق شرکت در مزایده‌ها، تهیه می‌کنیم که البته با توجه به شرایط نامساعد و رکود صنایع کشور و کاهش تولید، ضایعات زیادی جمع‌آوری نمی‌شود که این موضوع بر قیمت ضایعات و همین‌طور حجم تولید ما تاثیر منفی دارد.
باقری درباره تامین آب مورد نیاز خط تولید این شرکت بیان داشت: شرکت ذوب و نورد شمس تبریز ظرفیت تولید محدودی دارد و مصرف آب آن نیز نسبت به واحدهای بزرگ بسیار کمتر است. آب مورد نیاز برای خنک‌کاری این واحد معمولا از طریق خرید با تانکر قابل تامین است و مشکل چندانی از این بابت نداریم.
مدیرعامل شرکت ذوب و نورد شمس تبریز درباره برنامه‌های این شرکت برای توسعه فعالیت‌های تولیدی اظهار کرد: در فاصله تهران تا تبریز، کارخانه‌ها و کارگاه‌های کوچک و بزرگ زیادی وجود دارند که محصول میلگرد تولید می‌کنند ولی واحد تولید ورق وجود ندارد. با توجه به این موضوع و همین طور هزینه‌های بالای حمل ورق از واحدهای تولیدی جنوب کشور به این منطقه، احداث یک خط تولید نورد، علاوه بر کاهش دادن هزینه‌ها، می‌توانست آورده خوبی را نیز به همراه داشته باشد. بنابراین راه‌اندازی یک واحد تولید ورق فولادی را در نظر داشتیم ولی حقیقت این است که عدم همکاری بانک‌ها در ارائه تسهیلات به واحدهای صنعتی باعث شده تا در شرایط کنونی مقوله توسعه را کنار بگذاریم.
وی در توضیح این مطلب افزود: ما برای راه‌اندازی همین واحد کوچک نیز با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کردیم. یعنی زمانی که طرح به اداره صنایع برای اعطای وام ارائه شد، قیمت دلار حدود هزار تومان بود اما زمانی که وام مورد نظر بعد از ۲۵ ماه دوندگی به دست ما رسید، قیمت دلار از مرز ۳ هزار تومان گذشته بود و با آن سرمایه، دیگر امکان فعالیت وجود نداشت. همین تعلل بانک صنعت و معدن در اعطای وام، سبب شد ما در دام دریافت وجه با بهره بیفتیم که بازپرداخت آن تا همین اواخر ما را آزار داد.
باقری در خصوص مشکلات موجود در صنایع تولید فولاد، به افزایش هزینه‌های تولید در سال‌های اخیر اشاره کرد و گفت: سرمایه در گردش واحدهای کوچک تولید فولاد بسیار محدود است و در شرایط عادی نیز تولیدکنندگان را تحت فشار قرار می‌دهد؛ در این وضعیت، ما هر سال با افزایش هزینه‌های جاری تولید، به خصوص در بحث حامل‌های انرژی مواجه هستیم.
مدیرعامل شرکت ذوب و نورد شمس تبریز در این مورد خاطرنشان کرد: شما به‌راحتی می‌توانید این افزایش قیمت را، در مقایسه قبض‌های برق از سال ۹۰ تا امروز ببینید؛ چرا باید هزینه برق مورد نیاز یک واحد تولیدی در این مدت سه برابر شود یا از آن تاسف‌بارتر در مورد قیمت گاز می‌بینیم که در شرایطی که دولت به شکل رسمی اعلام می‌کند که تورم امسال ۴۰درصد بوده، قیمت گاز مصرفی ما ۱۵۰ درصد افزایش داشته است. آیا معنی حمایت از تولید و فعالیت بخش خصوصی این است؟! تولیدکنندگان فولاد در کشور ما، مانند شناگرانی هستند که خلاف جریان آب شنا می‌کنند.
وی با ذکر اینکه بسیاری از فعالان بخش خصوصی صنعت فولاد همه درآمد واحدهای خود را صرف توسعه و ایجاد اشتغال برای جوانان می‌کنند، یادآور شد: این تولیدکنندگان برای حضور فعال‌تر در حوزه صنعت فولاد، چیز زیادی نمی‌خواهند اما انصاف نیست که همه فشارها روی آنها باشد. کشور ما در حال حاضر در شرایط تحریم قرار دارد و دولت برای صادرات نفت و گاز با مشکل مواجه است. پس چرا در این شرایط که تولیدکنندگان هم نیاز به گاز دارند، دولت ترجیح می‌دهد آن را بسوزاند ولی با قیمت کمتر در اختیار واحدهای تولید فولاد نگذارد.
باقری در پایان گفت: ریسک حضور در عرصه تولید فولاد آن هم در کشور ما که ثبات قیمت وجود ندارد، به خودی خود بالا است. دولت باید تدبیری بیاندیشد که اگر باری از دوش تولیدکننده بخش خصوصی برنمی‌دارد لااقل او را بیشتر در تنگنا قرار ندهد؛ هزینه آب، برق، گاز، مواد اولیه، مالیات، ارزش افزوده، کاهش قیمت محصولات فولادی و… همه توان تولیدکنندگان –به‌خصوص تولیدکنندگان واحدهای کوچک- را می‌گیرد و دیگر مجالی برای نوآوری و اشتغال‌زایی برای آنها نمی‌گذارد.
انتهای پیام//
