عبور کمربند مس از منطقه خاورمیانه به‌گونه‌ای است که کشورهای ایران، ترکیه و عمان میزبان بیشترین ذخایر مس قابل برداشت در منطقه هستند. بر اساس ارزیابی‌های صورت گرفته توسط سازمان ارزیابی زمین‌شناسی ایالات متحده (USGS) در سال 2015، میزان ذخیره مس منطقه خاورمیانه بالغ بر 180 میلیون تن شامل منابع کشف نشده است. این رقم سهم 5 درصدی از مجموع ذخایر جهانی کشف نشده مس را تشکل می‌دهد. به‌پشتوانه این حجم ذخیره واحدهای تولید مس در برخی کشورهای منطقه به ویژه ایران شکل گرفته است که به‌دلیل مازاد بودن حجم تولید کاتد نسبت به تقاضای داخلی کشورهای تولیدکننده (عمدتا ایران)، بخشی از آن صادر می‌شود.

مجتمع ذوب گویژی که بیش از 4 دهه از شروع فعالیت آن در صنعت مس گذشته است، با استراتژی‌های موفقی، اقتصاد ضعیف ذوب و پالایش را کنترل کرده است. یکی از مهم‌ترین راه‌کارهای موفق گویژی، تمرکز بر بازار بزرگ اسید سولفوریک در چین بوده است. این مجتمع همزمان با بهره‌برداری از واحد ذوب، کارخانه تولید اسید سولفوریک خود را نیز راه‌اندازی کرد و طی 4 دهه فعالیت آن را توسعه بخشیده است؛ به‌گونه‌ای که در حال حاضر، سالانه بالغ بر 1.8 میلیون تن اسید سولفوریک تولید می‌کند. تولید سایر محصولات جانبی اعم از فلزات گران‌بها، نادر خاکی و عناصر پراکنده، احداث نیروگاه برق و تکمیل زنجیره تامین مس (که منحصرا در اقتصادهایی مانند چین سودآور است)، دیگر استراتژی‌های گویژی جهت مقابله با هزینه‌های بالای ذوب و پالایش است.

بر اساس آخرین گزارش گروه بین‌المللی مطالعات مس (ICSG)، تقاضای جهانی مس تصفیه شده طی سال 2017، بالغ بر 23.7 میلیون تن بود که با احتساب تقاضای حدودا 4 میلیون تنی اروپا، این منطقه 17 درصد از کل تقاضای جهانی مس تصفیه شده را در اختیار دارد. بالغ بر 80 درصد از حجم تقاضای کاتد مس در اروپا، از عرضه داخلی این منطقه تامین می‌شود که حدود نیمی از آن بازیافت قراضه و ضایعات مسی است. تولید معدنی مس اروپا، حدود 1.8 میلیون تن است که سهم 9 درصدی از مجموع تولید جهانی را در دست دارد.

طی هفته‌های اخیر قیمت اکثر فلزات اساسی (به جز روی و قلع) در بورس‌های فلزی روند کاهشی را طی کرده است. به نظر می‌رسد که جنگ تجاری که در دنیا به وقوع پیوسته است همچنان آثار خود را در بازار حفظ می‌کند. در مورد کالاهای اساسی همچنان بازی‌های سیاسی و جنگ قدرت جایگزین عرضه و تقاضای واقعی برای کشف قیمت شده‌اند.

روند گذشته مصرف شمش نیکل در ایران نشان داده است که وابستگی به واردات چالش اصلی در بازار این فلز است. تا جایی که علاوه بر تقاضای داخلی، دسترسی به شمش نیکل نیز مصرف را تحت تأثیر قرار داد و منجر به کاهش مصرف در برخی سال‌ها شد. اما آن‌چه در حال حاضر آینده مصرف شمش نیکل ایران را تهدید می‌کند، دورنمای اقتصادی کشور با توجه به بازگشت تحریم‌ها است.